O książce: 1964 / Wiek XIX był bogaty w wielkie osiągnięcia techniczne, ale nie bez powodu współcześni nazywali transatlantycki kabel telegraficzny ósmy cud świata. Komunikacja przewodowa szybko zjednoczyła ludzi w jednej przestrzeni informacyjnej. Na kolejny krytyczny krok trzeba było poczekać stulecie... Ten sam Arthur Clarke, astronom i przyszły pisarz science fiction, w zwycięskim roku 1945 wysunął niesamowity pomysł o wystarczalności trzech satelitów geostacjonarnych do wymiany sygnałów między żadnych punktów na świecie. Popularna książka Clarke'a nie była wznawiana w naszym kraju przez ponad 40 lat i jest praktycznie niedostępna dla dzisiejszej młodzieży. Tymczasem dzisiaj jest to bardziej aktualne niż kiedykolwiek, bo – przy całej swojej nieaktualności, płynności i błędach! – opowiada o prawdziwym życiu, o walce z niesforną naturą, o pokonywaniu wielkich trudności w imię człowieczeństwa. Na tym tle przynęty prezentowane przez współczesnych łapaczy dusz wyglądają karykaturalnie. Dlatego podjęliśmy się publikacji w Internecie „Głosów…”, starając się zastąpić niskiej jakości rysunki książkowe tymi samymi obrazami, ale wykonanymi w lepszej rozdzielczości i. bez szorstkiego rastra. Duża część tych materiałów graficznych została znaleziona w Internecie i jest bardzo prawdopodobne, że miały miejsce mimowolne ataki na czyjąś własność. Wstyd dla tych, którzy źle o tym myślą. Literatura krajowa jest uboga w materiały poświęcone kablom transoceanicznym. Pod tym względem interesująca jest książka czysto profesjonalna: „Podwodne linie komunikacyjne kablowe”. Pod. wyd. IS Ravich i DL Charlet, M., 1971.